Ёсць у памежнікаў такі выраз – “памежныя суткі”. І наступаюць яны ў 20.00, а колькі доўжацца – пытанне адкрытае: усё залежыць ад абстаноўкі, якая складваецца на дадзены момант на мяжы.
«Застава, у стрэльбу!» — каманда, якую часта чуюць памежнікі. І вось ужо трывожная група меншае на ўчастак мяжы. Часу любавацца краявідамі няма. Задача памежніка – уважлівым чынам агледзець мясцовасць, убачыць, распазнаць прыкметы парушэння мяжы.

Сярод першых у трывожнай групе малодшы сяржант Дзмітрый Курыла з верным чацвераногім сябрам – службовым сабакам Тайрай.

Зміцер служыць на памежнай пасадзе «Ліхачы», што ахоўвае мяжу з Літоўскай Рэспублікай, ужо амаль год. За плячыма ў маладога чалавека пазаштатны навучальны пункт, паспяховая здача экзаменаў і навучанне кіналагічнай справе ва ўнікальнай і вядомай далёка за межамі нашай краіны кіналагічным цэнтры органаў пагранічнай службы Рэспублікі Беларусь, які размешчаны ў Смаргоні.

— Першы час было вельмі нялёгка прывыкнуць да распарадку дня, ён па-армейску дакладны, – пачынае свой аповяд Зміцер. – Фізічная нагрузка вялікая: гэта і шматкіламетровыя пешыя дазоры, і штодзённая зарадка, заняткі страявой падрыхтоўкай. Часам і ног пад сабой не адчуваеш, а стомленасць прыемная, таму што з кожным днём адчуваеш, як гартуешся, як расце твая фізічная цягавітасць і сіла.
Нягледзячы на ​​тое, што дзень пагранічнікаў напружаны і часам непрадказальны, усё ж дні адпачынку ў іх ёсць.

– У гэты дзень мы можам паспаць даўжэй, – усміхаецца малады чалавек. – Кормяць добра. У меню нават дранікі з мясам і смятанай. Усё як дома. А ва ўборы пакладзены дадатковы пайка.

Адзначае, што калектыў дружны, згуртаваны, тут ёсць месца жарту, а любая задача па плячы.

— Рашэнне быць памежнікам прыняў сам, пра гэта адразу ж і заявіў, прыйшоўшы па позве ў ваенкамат, – удакладняе Зміцер.

Жывучы ў прыгранічным раёне, малады чалавек не раз чуў аб вартавых мяжы. Ды і хросны бацька, які раней служыў у памежных войсках, пацвердзіў, што ахова мяжы – справа важная і адказная ва ўсе часы.

— Мы з Тайрай – сапраўдныя напарнікі, разумеем адзін аднаго, як кажуць, без слоў. Парушальнікаў заканадаўства аб дзяржаўнай мяжы затрымлівалі разам. Вельмі сумна ад разумення, што нам давядзецца расстацца. Але я ўпэўнены, што на маё месца прыйдуць такія ж прафесіяналы, – пагладжваючы свайго вернага таварыша прызнаецца Дзмітрый.

Намеснік начальніка памежнага паста «Ліхачы» Сяргей Роўба, гаворачы пра малодшага сяржанта Дзмітрыя Курылу, характарызуе яго як дысцыплінаванага, адказнага, які праяўляе разумную ініцыятыву і пагранічную кемлівасць.

— А яшчэ Зміцер у нас самым дакладны. Нязменна высокія вынікі падчас правядзення заняткаў па агнявой падрыхтоўцы належаць менавіта яму, – падкрэслівае Сяргей Роўба.

Не раз малодшы сяржант Дзмітрый Курыла заахвочваўся камандаваннем часткі. Яго часта ставяць у прыклад усяму асабоваму складу памежнага паста.

— Чым бліжэй я да завяршэння тэрміновай службы, тым часцей задумваюся аб тым, каб звязаць сваю прафесійную будучыню з мяжой і працягнуць службу па кантракце. Органы памежнай службы сёння – гэта стабільнасць, упэўненасць і перспектыва, – падсумоўвае нашу размову Зміцер.
Мы жадаем малодшаму сяржанту Дзмітрыю Курыла памежнай удачы і дзякуем бацькам за годнае выхаванне сына.

Надзея МЕСЕВІЧ, афіцыйны прадстаўнік Гродзенскай памежнай групы.