Міхаіл Кучура чалавек у раёне вядомы. Па-першае, усё жыццё адпрацаваў у аграрнай галіне. Па-другое, на пачатку «нулявых» кіраваў перадавой гаспадаркай – калгасам імя Леніна. А ў 2005-м, пасля маштабнай рэарганізацыі і аб'яднання шэрагу сельгасарганізацый у ААТ «Васілішкі», узначаліў адно з аддзяленняў, якое ўключае каля пяці тысяч гектараў угоддзяў! За дасягнутыя вытворчыя паказчыкі быў узнагароджаны медалём "За працоўныя заслугі".

13 лютага Міхаіл Антановіч адзначае круглую і важкую дату. Але, не гледзячы на ​​свае 70, ён па-ранейшаму ў страі: працоўны стаж яго пераваліў за… паўстагоддзя! Чым не нагода стаць героем творчага праекта "Якія нашы гады!" і пагаварыць пра час і пра сябе?

Любіць футбол і нават згуляў супраць мінскага "Дынама"!

 Гэта зараз Міхаіл Антановіч не супраць правесці вольны час за шахматнай партыяй, а ў юныя гады, ох, і кахаў паганяць з мячом! Ужо будучы студэнтам Гродзенскага сельгасінсітута, знаходзіў час не толькі паспяхова вучыцца на агранамічным факультэце, але і сур'ёзна трэніравацца ў складзе гродзенскага "Хіміка", куды, як вядома, бяруць наймацнейшых спартсменаў. Выпаў гонар і ўдзельнічаць у матчы з мінскім «Дынама». Больш за тое, адзін з галоў у вароты саперніка забіў менавіта Міхаіл Кучура.

- Тое захапленне спортам, самадысцыпліна і трэніроўкі дапамагаюць і сёння трымаць форму, жыць актыўна, не губляць цікавасць да працы, – кажа мужчына. - А яшчэ - пастаянна развівацца і вучыцца.
 

Дарэчы, гэтыя якасці таксама закладзены з дзяцінства. Міхаіл Антановіч з цеплынёй успамінае аб сваіх бацьках, іх метадах выхавання. Бацька - дырэктар Матэвіцкай сярэдняй школы, якую сам жа і пабудаваў. Мама - настаўнік пачатковых класаў.

- Наша вёска раскінулася на беразе Нёмана ў Лідскім раёне, - распавядае наш суразмоўца. -- Вельмі маляўнічыя мясціны, дзе мы не толькі дзяцінства правялі, але і любілі бываць у сталыя гады. Сястра Ала - педагог, жыве ў Бярозаўцы, піша выдатныя вершы і друкуецца ў самавітых часопісах. Вельмі ганарымся ёю. А старэйшы брат Віктар доўгі час узначальваў Васілішкаўскую ўчастковую бальніцу, зараз на заслужаным адпачынку.
 

- Якія ж дарогі Вас прывялі ў Васілішкі? - спяшаюся даведацца ў нашага героя.


-- Каб патрапіць сюды, трэба было спачатку адбыцца як прафесіяналу, – усміхаецца М.А. Кучура. – А «баявое хрышчэнне» я праходзіў у іншай гаспадарцы Шчучыншчыны, дзе сустрэў унікальных людзей, якія сталі маімі настаўнікамі, і вопыт якіх я пранёс па жыцці.

"40 гадоў без ураджаю?"
 

Так дасціпнікі любілі пажартаваць з назвай калгаса «40 год Кастрычніка». Вакансію менавіта ў гэтай гаспадарцы і прапанавалі маладому, але падаючаму надзеі аграному, калі ў 1979-м, адразу пасля вайсковай службы, Міхаіл Кучура прыехаў у Шчучынскі раён у пошуках працы па спецыяльнасці.


-- Ураджайнасць у гэтым калгасе сапраўды была слабенькая, -- успамінае Міхась Антановіч. - Затое старшыня Іосіф Патапчык - чалавек энергічны і які шукае, меў намер зрабіць прарыў: памяняць тактыку, у разы павялічыць кармавую базу, падлучыць інавацыі навукоўцаў занальнага інстытута раслінаводства. Пастаянна да нас прыязджала і дзялілася сваімі распрацоўкамі па падборы ўгнаенняў і агратэхналогій доктар сельскагаспадарчых навук Зоя Шугля, іншыя вучоныя. І справы пайшлі ў гару. А потым адбылося аб'яднанне з калгасам "Зара камунізму", якім у той час кіраваў Аляксандр Шэршань. І на гэтага настаўніка мне павезла! Да гэтага часу лічу унікальнай тую сістэму кіравання, якой кіраваўся А.У. Шэршань. Ён даваў магчымасць кожнаму максімальна самарэалізавацца, ажыццявіць свае ідэі. Ён гадаваў не толькі ўраджаі - ён гадаваў кадры! З лёгкай рукі Аляксандра Васільевіча каля дзясятка спецыялістаў, прайшоўшы яго школу, самі сталі кіраўнікамі аграпрадпрыемстваў. Сярод іх і я...
 

Дарэчы, падчас нашай гутаркі Міхась Кучура з падзякай зваў дзясяткі прозвішчаў механізатараў і паляводаў, з якімі ён калісьці працаваў у якасці галоўнага агранома.

 
- Усіх памятаю, усіх цаню за самаадданасць. Праца людзей ва ўсе часы была і застаецца рухаючай сілай вытворчасці. На іх, сапраўдных хлебаробах, трымаецца эканоміка любой гаспадаркі, - перакананы наш суразмоўца.


Калі праца па душы

 
Кіраўнік аддзялення №3 ААТ «Васілішкі» Міхаіл Кучура сёння ахвотна перадае свой жыццёвы і прафесійны вопыт маладым, ад душы радуецца за поспехі і кар'ерны рост сваіх былых студэнтаў-практыкантаў, якія надзейна пусцілі карані на васілішкаўскай зямлі. Дзяніс Комар дарос да галоўнага агранома, кіраўніком аднаго з падраздзяленняў стаў Павел Лютастанскі, выдатны аграном-насеннявод атрымаўся з Ірыны Паўлюкевіч… Выдатная змена прыйшла ў гаспадарку! Вялікая будучыня, як лічыць ветэран, і ў цяперашняга маладога, які ідзе ў нагу з часам кіраўніка ААТ “Васілішкі” Антона Бурноса, дарэчы, што немалаважна – кандыдата сельскагаспадарчых навук.

Успамінаючы свае нялёгкія будні старшыні калгаса, Міхась Антановіч перакананы, што рэструктурызацыя і ўзбуйненне пайшлі на карысць гаспадарцы. Сёння тут магутная энерганасычаная тэхніка, на службе чалавека ўсялякія навінкі, за палямі можна назіраць і з зямлі, і з вышыні птушынага палёту - дакладней, робата са сваёй нагі. Прагрэсіўныя тэхналогіі, культура земляробства, лепшыя гатункі раслін, але і чалавечы фактар ​​ніхто не адмяняў! Па 2 тысячы кіламетраў намотвае за месяц на сваёй службовай машыне Міхаіл Антановіч, бо землі замацаванага за ім участка раскінуліся ад Шастакоўцаў да Гурнафеля, ад Зброжкаў да Чаплей, што ажно на Лідчыне. Нездарма ж ААТ «Васілішкі» лічыцца адным з самых буйных аграпрадпрыемстваў краіны.

 
- Праца ў сельскай гаспадарцы патрабуе поўнага самаадрачэння, паглынае цябе цалкам, - лічыць кіраўнік аддзяленнем № 3. - І самае цяжкае ў ёй - гэта праца з людзьмі: да кожнага трэба знайсці свой падыход, за кожнага ты ў адказе.
 


Дарэчы, для яго ў роўнай ступені важныя як сабраныя з палёў ураджаі, так і расчышчаныя да вёсак і хутаркоў міжгаспадарчыя дарогі, дзе жывуць адзінокія старыя, забеспячэнне кармамі для дапаможных гаспадарак, бульбяныя «соткі», пасаджаныя цэнтралізавана для ўсіх працаўнікоў… За гэтую чалавечнасць, клопат, пачуццё справядлівасці і шануюць М.А. Кучуру людзі.



- Праца мае зусім іншы сэнс, калі чалавек робіць тое, што яму па душы, - філасофствуе наш герой, і па ўсім відаць, што справа, якой ён служыць, гэта сапраўды яго справа.
 

«Галоўнае - не стаяць на месцы»
 
 

Свой юбілей Міхаіл Антановіч плануе адзначыць сярод родных людзей і самых блізкіх сяброў. У яго добрая і дружная сям'я. З жонкай Аленай Канстанцінаўнай яны аднакурснікі і ўжо 48 гадоў разам упэўнена крочаць па жыцці. Выраслі і знайшлі свой шлях іх сыны.


-- Віталь – лекар-уролаг, працуе ў Шчучынскай райбальніцы, а малодшы Антон узначальвае аддзел лагістыкі менскага прадпрыемства «Крышталь», -- дзеліцца Міхаіл Антонавіч. -- У кожнага з сыноў па трое дзетак, якія любяць прыязджаць да нас у госці. Самая маленькая - першакласніца Віка, а старэйшыя - Варвара і Віталь - ужо дзесяцікласнікі. Бачу, як па ланцужку радавода перадаецца вялізнае імкненне да ведаў. У нашай сям'і нямала добрых традыцый.
 


Сам Міхаіл Антановіч таксама шмат вучыўся: акрамя агранамічнай адукацыі, абараніў дыпломы і эканаміста, і кіраванца. Усё гэта спатрэбілася ў яго клапатлівай працы. Нямала паездзіў па свеце, пераймаючы лепшы замежны досвед.



-- Ды і зараз я не стамляюся чытаць спецыялізаваную літаратуру, шмат цікавага знаходжу ў інтэрнэце. Мы жывем у дзіўны час, калі ўсё так імкліва мяняецца. Галоўнае - не стаяць на месцы, - упэўнены наш герой.
 

Мы віншуем Міхаіла Антонавіча з маючым адбыцца юбілеем, шчыра жадаем яму моцнага здароўя і заўсёднай цікавасці да жыцця.


 
Таццяна СТУПАКЕВІЧ.
Фота аўтара.