Малады кіроўца Райманд Мікуліч працуе ў ААТ “Васілішкі” усяго паўтара года, і для яго сённяшняя прыпар – першая. Нягледзячы на ​​гэта, ён ужо выбіўся ў перадавікі: з пачатку ўборачнай кампаніі на МАЗе перавёз дзве тысячы тон збожжа і штодня павялічвае гэты паказчык.

– Сам я родам з вёскі Ваверка, што на Лідчыне, – кажа наш герой. – Уладкаваўся ў ААТ “Васілішкі”, каб годна зарабляць і рэалізоўваць сябе. Спачатку мне даверылі трал: вазіў на ім сродкі абароны і іншую “хімію”. А нядаўна прапанавалі перасесці на самазвал МАЗ і прыняць удзел ва ўборачнай кампаніі. Я з задавальненнем пагадзіўся: праца хоць і напружаная, але добрааплочваемая. Перад жнівом як след абслужыў грузавік, праверыў усе вузлы. І машына мяне не падводзіць: паслухмяна “бегае” ад камбайнаў да бліжэйшага зернесушыльных комплексаў. Наша гаспадарка адно з самых буйных на Шчучыншчыне, і роскід палёў досыць вялікі. У дзень праязджаю да 300 кіламетраў і перакладаю 150-180 тон залатога грузу.

Назіраючы за тым, як лёгка Райманд спраўляецца з цяжкавагавым МАЗам, здаецца, што ён са дня свайго паўналецця не выпускае руль з рук. Якое ж было маё здзіўленне, калі даведаўся, што ў хлопца за плячыма дыплом аб заканчэнні Гродзенскага гуманітарнага каледжа, дзе ён асвоіў прафесію настаўніка фізічнай культуры.

– Са школьных гадоў захапляюся спортам, таму і вырашыў стаць фізрук, – усміхаецца Райманд Мікуліч. – Але прапрацаваўшы год у школе, зразумеў, што гэта не маё. Тады пайшоў па слядах бацькі і стаў вадзіцелем. А паколькі сам родам з вёскі, то абраў сельская гаспадарка. Цяпер у нас, аграрыяў, гарачая пара. Прыходзіцца ўставаць вельмі рана, а ў 7 раніцы я ўжо на мехдвары абслугоўваю свой грузавік. Потым выязджаю ў поле і працую да заходу сонца. Вядома, вельмі стамляюся, але заўсёды спяшаюся дадому, дзе мяне з нецярпеннем чакаюць жонка Ніна і сыночак Міхаіл. Ён у нас не кладзецца спаць, пакуль тата не пажадае спакойнай ночы. Безумоўна, хацелася б больш часу праводзіць з сям’ёй, але ў час жніва выходных не бывае: хлеб трэба сабраць своечасова і без страт. Я гэта выдатна разумею, як і мая жонка, таму спрэчак і крыўд у нас не ўзнікае. Вось скончым ўборачную,

Малады кіроўца прызнаўся, што ў найбліжэйшай будучыні хацеў бы вырашыць жыллёвае пытанне i застацца ў Васілішках. Маляўнічы аграгарадок вельмі спадабаўся хлопцу, таму ён хоча пусціць тут карані.
– А чаму б і не? – задае рытарычнае пытанне Райманд. – Тут ёсць школа, дзіцячы сад, Дом культуры, басейн, крамы – адным словам, усё для камфортнага жыцця. Самі Васілішкі ўдала размешчаны: праз населены пункт праходзяць добраўпарадкаваныя дарогі на Гродна, Ліду, Мінск, таму пры жаданні можна арганізаваць сабе якасны адпачынак дзе заўгодна. Але галоўнае, ёсць праца, за якую плацяць годна! Таму мару пераехаць сюды з сям’ёй. Ну а ў бліжэйшых планах перавезці 3000 тон збожжа, каб яшчэ раз даказаць, што молада – ня зялёна! Гледзячы на дагледжаныя палі з налітымі каласамі, упэўнены, у мяне гэта атрымаецца!

Аляксандр КАСПЕРЧУК.

Фота аўтара.